گلبانگ دل

این روزها
من شبیه‌ترین آدم به خودم هستم.
تو را می‌بینم
و از روشنای اندک آیینه‌ی چوبی،
مشتاق چشمانم می‌شوم.

عشق
از چشمانم راهی گونه‌هایی می‌شوند،
که دستانت را بخاطر دارد.
این روزها من چقدر شبیه آن وجودی هستم،
که مادرم برایش قربان صدقه می‌رفت،
برای عصرانه‌های زمستان
شال‌گردان‌های رنگی کوچک می‌بافت
و هر روز قبل از نیم‌رخ آفتاب
مادربزرگ برایش چهار قل می‌خواند
آن هم باصدای بلند بلند.

این‌روزها چقدر من شبیه
آن آدمی هستم که شنیدن شعر را فقط از گرمای پنجره‌ی ابتهاج می‌پسندید،
و لابه‌لای تاریکی سخت شب‌ها
فروغ را برای دیوارهای اطاق زمزمه می‌کرد.

این‌روزها
من همان من هستم
همان آدمی که لباس‌های رنگی بر تن دارد
و بدون هیچ دلیل و برهانی با صدای گنجشک‌ها
می‌رقصد
رقص با چنین صدایی؟
این روزها من شبیه همان معشوقه‌ی توام.

#ملیحه طاهریان

پروانه ی پر سوخته ی مغرورم

شهری که به باران بلا مشهورم

کوهم ولی زمانه تخریبم کرد

از جبر به بدبختی خود مسرورم

#ملیحه-طاهریان

برای چروک‌های شناسنامه‌دار صورتم
غمگین مباش
برای سپیدی مشهور موهایم
غمگین مباش
از اینکه خورشید رفته است
و آفتاب‌گردان میل به هستی ندارد
اینکه نگاه کوچک ماهی‌ها
به ناودانی سرد شده است
و تکثیر شادمانی خیالی بیش نیست
غمگین مباش!

کافی‌ست صدایم کنی
تا خانه بیدار شود
خورشید به دیدار دشت‌ها برود
و این چروک‌های غم گرفته‌
دوباره نشانِ سرمستی به‌خود گیرد.

کافیست دستانت را پرواز دهی
تا فصل باران شود
و غم سرخ ماهی‌ها را دیگر کسی تماشا نکند
غمگین مباش
که چاره‌ی دردهای جهان بودن توست

#ملیحه طاهریان

چه شبها ی درازی
اشک در هاون اندوه کوبیدم!
شبهای یلدا شاهدی
برای خوابهای خیسم
بوده اند....
در حصار غریبانه ی دلم
همچو پیچکی
رها نمی کنند مرا.
#ملیحه _طاهریان

من به آن رفتن یکباره ات عادت دارم
با خودم قهرم و امابه تو غیرت دارم

نگران میشوم از آن همه صبرت به خدا
مثل بیمارو تو هر لحظه کسالت دارم

قافیه باخته ام بر سر لجباز ی ها
مثل چشمان تو بسیار صراحت دارم

آنقدر جای تو بالاست برایم که هنوز
حس کم بینی و احساس حقارت دارم

دم تو چون دم عیساست که جان می بخشد
جان ببخشای مرا گر که لیاقت دارم

شکوه کمتر بکن ای دل که شدی بازیچه
من ازاین وضع بهم ریخته نفرت دارم

#ملیحه طاهریان

مادر برایم سمبل عشق و وفا بود
وقتی که در ذهنش پدر حکم خدا بود

زخم عمیق کهنه ای روی تنش داشت
هر شب میان سینه اش آتش به پا بود

شاعر نشد تا از غمش شعری بگوید
در چهره اش غم نامه ای در انزوا بود

مظلومیت، معنای تازه از تو دارد
مادر بمیرم ضجه هایت بیصدا بود
#ملیحه طاهریان

غرش آسمان اگر روزی
بگدازد تمام خشمم را
با نگاهم شبی ببارانم‌
ابرهای درون چشمم را

شده بمبی میان حنجره ام
غصه هایی که بی صدا خوردم
ضامنش را اگر کسی بکشد
بشکندقلبم و دل آزردم

خسته از فصل های تکراری
خسته از هر خزان و نامردی
درد ما سردی زمستان بود
باز پاییزو باز هم زردی

واژگون شد دوباره لبخندم
مثل ماه ی که رو به پایان است
مثل چتری برای آنان که
اشک هاشان همیشه پنهان است

واژه هایم یکی یکی گمشد
من به دنبال شعر می‌گشتم
غزلم می‌دوید و در پی او
میدویدم چنان که در دشتم
#ملیحه -طاهریان

کاش زمین پس از خاموشی
دوباره روشن شود
این بار من پرنده ای کوچک باشم
که هرصبح از پنجره ی اتاقت عبور می کند
کاش ماهی قرمزی باشم
که قرارست صبح فروردین برایش لبخند بزنی
عزیزتر از جانم!
کاش زمین دوباره روشن شود
ومن کتاب هایی باشم که تو در تنهایی
باصدای بلند آن ها را میخوانی
می خواهم مرا بارها
باکلماتی تازه دوست بداری
پرنده/ ماهی/ کتاب
کاش زمین بارها روشن شود
#ملیحه -طاهریان

این گلو دردی که دارم بغض پنهان من است
بعد تو حتی بهاران هم زمستان من است

با نقابی شاد بر دل پای کوبی میکنم
کاش می دیدی که رقصم، رقص گریان من است

پرسه در پس کوچه های خاطراتم میزنی
خاطرت این روزهای سقف ویران من است

عاقبت نمرود یادت را به آتش می کشم
با خودت دیگر نگو این زن گلستان من است

در میان واژهایم آبرو داری کنم
چون که خلقی منتظر برحال فقدان من است.

#ملیحه.طاهریان

چگونه میبرد مرا به عمق بی‌کرانه ها

همان خیال خام تو که میبردم به کوچه ها

به اخم میکشی مرا به خنده می رهانی ام

دگر توان نمانده است از این همه بهانه ها

قفس کشیدی از خودت به دور خانه ی دلم

پرنده ای که زخمی ام به لطف این ترانه ها

به شوق تو قدم زدم تمام طول کوچه را

کجا بجویمت تو را تا بخوانم عاشقانه ها

#ملیحه -طاهریان

⚫️هنرمند گرامی لطفا خودتان را به صورت مختصر معرفی بفرمایید:

ملیحه طاهریان .مشهد به دنیا اومدم و تبریز زندگی میکنم.مددکار هستم و در بهزیستی مشغول به کارم...

⚫️از چه زمانی به سرودن شعر،علاقه مند شدید؟آثار شما بیشتر در چه موضوع هایی هست؟

خاطره نویسی میکردم ،برادر بزرگم کتاب های شاعرهای معروف و خیلی خوبی رو میخوند که منم علاقه مند شدم ولی بعد گذاشتم کنار تا سن ۲۸ سالگی با یه جرقه دوباره علاقمند شدم ... موضوع نوشته هام بیشتر عاشقانه و عاطفی هست .

⚫️به نظر شما،یک بانوی شاعر،جهان پیرامونش را چگونه میبیند؟آیا طبیعت و انرژی ها،الهام بخش او در سرودن شعر هستند؟

به نظر من اگه عاشق طبیعت نباشیم امکان نداره بتونیم چیزی بنویسیم .
باید طبیعت رو درک کرد و عاشقش شد ...

⚫️چه پیشنهادی برای شاعران جوان در زمینه ادبیات و سرودن شعر دارید؟

اگه کسی علاقمند شعر و ادبیات باشه حتما مطالعه داره که علاقمند شده پس دلیلی نداره بگم ،برید مطالعه کنید .
تنها پیشنهادی که دارم اینه، از خودتون شروع کنید و خودتون رو بنویسید. خواهید دید که چقدر پیشرفت خواهید کرد..